Właściciele wsi
Jeśli uznamy za prawdopodobny pogląd o powstaniu Husowa w latach 80. XIV w., to pierwszym właścicielem wsi był Otton Pilecki. Po jego śmierci w 1382 r. spadkobierczynią klucza łańcuckiego została jedyna córka Elżbieta. Z małżeństwa z Wincentym Granowskim herbu Leliwa był syn Jan, który po dziadzie macierzyńskim przyjął nazwisko Pilecki zachowując jednak ojcowski herb. Sama Elżbieta tuż po wiktorii grunwaldzkiej ponownie owdowiała i w 1417 r. ku oburzeniu rycerstwa została żoną samego króla Władysława Jagiełły. Zmarła 12 maja 1420 r., zaś zwłoki jej złożono w katedrze wawelskiej. Tymczasem dobra łańcuckie w niewyjaśnionych okolicznościach przeszły w ręce księcia opolskiego. W 1450 r. Jan Pilecki, póżniejszy wojewoda i kasztelan krakowski, zawarł z Wacławem księciem Opolskim układ spadkowy, na mocy którego książę zrzekł się dóbr łańcuckich, kańczuckich i tyczyńskich na rzecz Pileckiego. Układ ten ważny jest dla nas z jednego powodu: wśród 20 wsi klucza łańcucko-kańczuckiego znajdował się również Husów (Hussow). Jan Pilecki zmarł w 1476 r., pozostawiając trzech synów: Stanisława, Jana i Ottona, którzy dwa lata później dokonali podziału spadku. Najstarszy otrzymał klucz łańcucki, średni- tyczyński, najmłodszy- kańczucki (wraz z Husowem). Już wkrótce Husów ponownie zmienił właściciela, ponieważ w roku 1487 bracia dokonali wymiany: Stanisław Pilecki w zamian za dobra łańcuckie uzyskał od Ottona klucz kańczucki. Po bezpotomnej śmierci Stanisława (około 1493 r.) włości kańczuckie objął brat Jan Pilecki, wojewoda ruski. Dobra te odziedziczył syn Jana Mikołaj Pilecki, kasztelan przemyski, potem wojewoda bełski i sandomierski. Po jego śmierci klucz kańczucki przejęła wdowa po nim Magdalena z Jarosławia, jednak w 1530 r. przekazała swoje włości siostrzeńcowi Stanisławowi Odrowążowi ze Sprowy, późniejszemu wojewodzie podolskiemu i ruskiemu, uczestnikowi „wojny kokoszej” w 1538 r. Darowizna zawierała jednak klauzulę mówiącą o prawie Magdaleny do dożywotniego użytkowania tych dóbr. W ten sposób klucz kańczucki pozostał w rękach Pileckich do roku 1547, kiedy to ostatecznie Rafał Pilecki, brat Mikołaja, przekazał go Stanisławowi Odrowążowi.
Po jego śmierci włości przeszły na wdowę po nim Annę księżnę Mazowiecką, ostatnią z Piastów Mazowieckich. Dobra znalazły się następnie w posiadaniu jej córki jedynaczki Zofii Odrowążówny ze Sprowy, zamężnej dwukrotnie: za Janem Tarnowskim, kasztelanem wojnickim, a później za Janem Kostką de Stenberg herbu Dąbrowa, wojewodą sandomierskim i pretendentem do korony polskiej. Zofia Kostkowa zmarła w 1590 r. w Gorliczynie, zaś klucz kańczucki odziedziczyła córka z drugiego małżeństwa, Anna de Stenberg Kostkówna, ksenia klasztoru benedyktynek w Jarosławiu, żona Aleksandra Konstantyna Ostrogskiego, wojewody wołyńskiego. Spadkobierczynią po matce została najstarsza córka Zofia, żona Stanisława Lubomirskiego herbu Śreniawa, wojewody krakowskiego, zaś po jej przedwczesnej śmierci w roku 1622 dobra te przejął jej mąż, dopiero co opromieniony sukcesem spod Chocimia. Odtąd Husów przez długie lata należał do dóbr Lubomirskich.
W 1642 r. Stanisław Lubomirski podzielił swoje rozległe latyfundium między synów: Jerzego Sebastiana, Aleksandra Michała i Konstantego Jacka. Klucz kańczucki objął Aleksander Michał, natomiast Jerzy Sebastian, ówczesny starosta sądecki, wziął w swe posiadanie klucz łańcucki. Dział ten był istotny dla Husowa. „A iż ta wieś Hussów- czytamy w akcie podziału- antiquitus do klucza kańcuskiego należała która teraz tym niniejszym działem do klucza łańcuckiego jest przyłączona, tedy najdalej dwunasta niedziel przez geometrę przysięgłego i sługi pewne przez Jmci pana wojewodę krakowskiego, do tego zostanie oddzielona i ograniczona bydź ma, tak jednak, aby potior pars lasów jej do Kańczugi zostawała”. W ten sposób Husów na półtora stulecia znalazł się w granicach klucza łańcuckiego.
Jerzy Sebastian Lubomirski był bodaj najwybitniejszym właścicielem Husowa. Marszałek wielki koronny, hetman polny koronny, pogromca Szwedów i Rakoczego, właściciel bajecznej fortuny śmiało mógł pretendować do roli najważniejszej po królu persony w państwie. Wybujałe ambicje pchnęły go jednak do antykrólewskiego rokoszu, w efekcie czego ogłoszony banitą, zmarł na wygnaniu w 1667 r. Na mocy działu spadkowego 
Husów przejęła jego druga żona Barbara z Tarłów, z zastrzeżeniem, że po niej obejmie majętność nieletni wówczas najmłodszy syn Jerzy Dominik. Jednak w rezultacie rotacji majątkowych wieś znalazła się w ręku starszego brata, Franciszka Lubomirskiego, starosty olsztyńskiego i stronnika Kondeusza. Po jego bezpotomnej śmierci w 1699 r. dobra husowskie objął jego przyrodni brat Hieronim Bogusław Lubomirski, bohater spod Wiednia, podskarbi koronny, później także hetman wielki koronny.
Na początku XVIII w. Husów dość szczęśliwie przestał być własnością Lubomirskich uwikłanych wówczas w wielką politykę. Należące do nich dobra stały się bowiem obiektem najazdów wojsk rywalizujących w tzw. trzeciej wojnie północnej. Tymczasem Husów w 1701 r. kupił od magnatów Remigian Uleniecki, cześnik podolski i towarzysz lekkiej chorągwi królewskiej. Dzięki temu wieś została potraktowana przez wojska łaskawiej niż sąsiednie osady należące do Lubomirskich.
Po śmierci Ulenieckiego w 1728 r. dobra husowskie powróciły jednak do Lubomirskich. Przejął je senior rzeszowskiej linii tego rodu Jerzy Ignacy Lubomirski, chorąży koronny, stronnik saski. Odtąd przez kilkadziesiąt lat wieś pozostawała w kluczu rzeszowskim. Po jego śmierci w 1753 r. Husów odziedziczyła jego druga żona Joanna von Stein, która przekazała go później swemu synowi Franciszkowi Lubomirskiemu.